De Belofte

'Acteren is spelen met rook’, zei de grote acteur Han Bentz van de Berg ooit. En daarom is elke
theatervoorstelling uniek: zodra het vervlogen is, komt dezelfde rook nooit meer terug. Geen applaus
is ooit hetzelfde. Geen lach is gelijk. De zin die elke avond dezelfde woorden bevat, wordt geen twee
keer eender uitgesproken. Nog nooit hebben twee noten precies even hard geklonken. De rook
kringelt altijd anders.

Precies dat maakt een lege zaal zo magisch. Want kijk naar een lege zaal, en je droomt haar vol. Een
lege zaal herbergt, net als een leeg voetbalveld, een belofte. De geur van een lege zaal is de geur
van de toekomst. Je hoeft maar te wachten, en er komt iets moois.

Het afgelopen jaar waren onze zalen, noodgedwongen, leger dan ooit. En toch. Toch was het het jaar
van de kunst. We herinneren ons allemaal de balkons waarop de Italianen Verdi zongen. Het
we-zullen-doorgaan dat in Nederland aangeheven werd. Juist de kunst, die in de theaters zo weinig
ruimte kreeg, heeft buiten de theaters ruimte gegeven. In huizen, in hoofden, in harten.

Onze deuren zijn al maanden op slot, of hoogstens op een kiertje geopend. De zalen zwijgen. Maar
hoe langer een zaal leeg staat, hoe groter de belofte wordt die in haar woont. Straks, als we weer
mogen, dan wordt alles ingelost. Hier wordt straks de kunst gemaakt die ons door de volgende crisis
heen zal helpen. De zalen zijn nu misschien leeg, maar wel belofte-vol.

Wij zijn klaar om te spelen.
wij wachten - met u - op de rook.

Tekst: Jan Beuving