Thuiskomen met Elfie Tromp
Wat maakt volgens jou een theater tot een thuis voor artiest én publiek?
De medewerkers van het theater zorgen ervoor dat je je welkom voelt. Zij bepalen de sfeer. Zowel de artiest als de bezoeker komt om contact te krijgen en nieuwe ervaringen op te doen. Dat gaat makkelijker en fijner als je je welkom voelt. Ik speel bijvoorbeeld beter als ik een goede bak koffie heb gekregen en de techniek humor heeft.
Voel je ook thuis bij Luxor, ontdek wat er speelt
Hoe creëer jij een gevoel van thuis als je op tournee bent?
Ik neem een schone onderbroek en een tandenborstel mee.
"Ik wil dat het publiek zich thuis voelt, comfortabel voelt.”
Wat neem je altijd mee naar het theater om je thuis te voelen?
Ik zeg altijd tien minuten voor aanvang tegen mijn muzikanten: “We kunnen ook gewoon naar huis gaan.” Met het idee dat we dan vroeg thuis zijn. Deze gedachte is zó absurd, dat de druk eraf gaat, het de zenuwen breekt en de show altijd goed gaat.
Wat hoop je dat het publiek voelt als ze in het theater zijn en wat wil je dat ze meegeven naar huis?
Ik wil dat het publiek zich thuis voelt, comfortabel voelt. Theater is de plek waar je dingen gaat ontdekken waarvan je niet wist dat je ze nodig had. Waar je aan terugdenkt en waar je op kan teren. Eigenlijk is het theater een soort vitamineshot voor je ziel.
“Ik vind het belangrijk dat de voorstelling stof tot nadenken geeft of juist tot een bepaalde verbinding leidt wat er daarvoor niet per definitie al was.”
Ik zorg er met The Late Night Show voor dat mensen op het puntje van hun stoel zitten, omdat ze niet weten wat ze kunnen verwachten. Maar ze kunnen er wel op vertrouwen dat het hun gaat verbazen en dat ze iets gaan meemaken van hoge kwaliteit. Iets wat ze nog nooit hebben gezien. Ik vind het belangrijk dat een voorstelling stof tot nadenken geeft of juist tot een bepaalde verbinding leidt die er daarvoor niet per definitie al was.
Theater kan ook een spiegel zijn. Een liefdevol handspiegeltje om te checken hoe het met ze gaat. Of juist een lachspiegel. Het is heel goed om een beetje lichtheid in het leven toe te laten. Een leven waarin zoveel dingen ons momenteel al bedrukken. Ik geloof dat we leven om te spelen. Ik las laatst een heel mooi citaat: “Degene die het meeste plezier heeft wint.” Het voelt alsof we in een ratrace leven, waarin je zo succesvol mogelijk moet zijn. Maar ik geloof dat plezier hebben heel belangrijk is. Kinderen zijn hier een goed voorbeeld van. Ook al zitten zij in een moeilijke situatie, toch kunnen ze enorm veel plezier hebben.
Wat hoop je dat mensen voelen als ze jouw foto in de rode huiskamer van Luxor zien?
M’n knappe koppie! Ik hoop dat ze zich welkom voelen in een wereld die buiten hun eigen comfortzone en eigen belevingswereld ligt.
Is het in jouw huis altijd opgeruimd of maak je er een zooitje van?
Ik heb psychologie gestudeerd en diverse testen gedaan. Daar kwam uit dat ik zowel extreem chaotisch als extreem georganiseerd ben. Het is een wisselwerking, ik ben continu de chaos aan het bedwingen. Maar met een hond en een baby van anderhalf is er bijna geen beginnen aan om op te ruimen en is het bij ons thuis dus een gezellige chaos.
Heb jij altijd mensen over de vloer of ben je liever alleen thuis?
Wij zijn op ons gelukkigst als de lange eettafel in ons huis vol zit en iedereen aan komt waaien. Er is altijd genoeg eten in huis!
“Theater kan een spiegel zijn. Een liefdevol handspiegeltje om te checken hoe het met ze gaat. Maar het kan ook een lachspiegel zijn.”
Wat is het eerste wat je doet als je thuiskomt?
Het eerste wat ik doe is mijn beha uittrekken. Dan kruip ik bij m’n hond in de mand om ‘m te kroelen. Hij is mijn beste vriend. Daarna ga ik naar bed.
Wat is jouw favoriete plek thuis?
Mijn balkonnetje! Ik geniet daar altijd van de ochtendzon en van m’n ochtendkoffie. Ik heb eindelijk de juiste planten waardoor ik een soort prinsessenbalkon heb. Ik voel me dus nu helemaal een prinses in de stad, en dat is heerlijk wakker worden.
Wat is jouw favoriete object in huis?
Mn huis staat vol met snuisterijen. Alles heeft een betekenis en een emotionele waarde. Waar ik denk wel het meest trots op ben zijn twee litho’s die ik van mijn moeder heb gekregen. Mijn moeder is op haar 65e met de kunstacademie begonnen. Ik leef het leven wat zij had moeten leven, maar door haar generatie werd dit vrijwel onmogelijk gemaakt. Simpelweg omdat ze vrouw is. Die litho’s zijn het bewijs dat het nooit te laat is.
Voel je ook thuis bij Luxor, ontdek wat er speelt